“เด็กทุกคนจะไปจากเมือง“
ทีฟ่าเอ่ยหลังคลาวด์บอกว่าจะไปเป็น #SOLDIER
.
รอบที่เท่าไหร่จำไม่ได้แล้วกับ FF7 ทั้งเล่นเองและดูสตรีม เหมือนว่าเราจะโฟกัสการเล่นหรือดูแต่ละรอบต่างกัน บางครั้งเล่นเอามัน บางทีเล่นเอาถ้วย บ้างเล่นเพราะคิดถึง บ้างเล่นเอาเทคนิค บ้างเล่นเพราะเห็นคนอื่นเล่น
.
ครั้งนี้ผมเปิดเล่นจากความไฮป์ในทริลเลอร์ #Rebirth กะเล่นเพลิน ๆ จบแล้วจะต่อด้วย #Remake
.
แต่กลับสะดุดกับบทสนทนาระหว่างทีฟ่าและคลาวด์อันนี้
.
การพูดคุยนี่ทำให้นึกย้อนกลับไปเมื่อตอนตัวเองมีเรี่ยวแรงเต็มกาย วันที่ความคิดพุ่งข้างหน้า เราอยากออกไปผจญภัย อยากอยู่หอ เรียนมหาลัยกับเพื่อน ทำงานบริษัทใหญ่ เราโม้กับเพื่อนและครอบครัวทุกครั้งที่ได้รับความก้าวหน้า
.
เหมือนคลาวด์ที่บอกกับทีฟ่าว่า ครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่หางานทำ แต่เขาจะยิ่งใหญ่เหมือน ”เซฟิรอธ“
.
#การเติบโตทำให้เราห่างไกล
.
ผมคิดว่าเด็กเกือบทุกคนเป็นเหมือนคลาวด์ มีความฝัน มีปีก โบยบิน มีความคิดจะทิ้ง #นีเบลเฮม ไว้เบื้องหลัง เพื่อทุ่มสุดกำลังในการต่อสู้กับโชคชะตา หัวเราะร่ากับความสำเร็จ น้ำตาอาบแก้มกับความล้มเหลว
.
เรามีพลังเอ่อล้นในการลุกขึ้นอีกครั้ง
เพื่อล้มลงในวันต่อมา
.
แต่เมื่อถึงจุดหนึ่งเรากลับโหยหาจุดกำเนิด ราวกับเป็นเรื่องตลกขำขื่น ที่มนุษย์พยายามโบยบินให้ไกลเพื่อวันหนึ่งเราจะได้กลับมาจุดเริ่มต้น
.
จะมีจุดหนึ่ง ที่วันพรุ่งนี้ของเราจะมีเเต่เรื่องเก่าก่อน
.
ในวันที่ไม่มีแรง เราจะกลับมานั่งคิดถึงความสนุกของการผจญในวัยเยาว์ นั่งขำในวันที่ปล่อยเอ๋อ เผลอยิ้มและเขินเมื่อนึกถึงเรื่องเด๋อด๋าที่เคยทำมา และน้ำตาซึมกับความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่เคยทำไปเมื่อครั้งอดีต
.
การกลับมาเล่น FF VII ครั้งนี้ไม่ได้รู้สึกสนุกเหมือนครั้งก่อน แต่กลับรู้สึกหม่นซึมเมื่อเห็นวันวานของตัวเองสอดแทรก และเห็นความฝันที่ยิ่งใหญ่ของตัวเองซ่อนอยู่ในนั้น
.
ในวันที่ไม่มีแรงขยับหรือเติบโตไปไหนก็คงทำได้เพียงนั่งมองเด็กที่กำลังจะไปจากเมือง และเอาใจช่วย ให้พวกเขา สามารพิชิต #เซฟิรอธ ของพวกเขาเองให้ได้